- Dalej znasz to uczucie? - Zapytałam po chwili
- Jakie?
- Posiadania rodziny, świadomości, że ją miałeś. Podświadomości, która nie daje Ci zapomnieć o tak ważnym szczególe ze swojego życia - Przechyliłam głowę, kierując swój wzrok na niego
- To nie jest tak, że wyszedłem od nich i pamiętałem o przeszłości, o tym wszystkim co Ci powiedziałem, niektórych rzeczy dowiedziałem się z dziennika, a reszta po prostu sama się zjawiła. Nie jest to dokładny obraz, raczej urywki jakiegoś filmu - Wytłumaczył po czym usiadł obok mnie - A Ty pamiętasz coś? Może też masz rodzeństwo?
- Nic nie pamiętam - Wyznałam z uśmiechem - Nie wiem, czy mam, pewnie nawet mogłabym teraz przejść obok swojej rodziny i nawet bym ich nie rozpoznała, ale może to i lepiej - Zeskoczyłam z parapetu, jednak czułam na sobie jego wzrok
- Co masz na myśli? - Sama nie wiem jak odczytać jego głos, owszem wydawał się obojętny, ale im dłużej z nim rozmawiałam tym słyszałam w jego barwie coraz więcej emocji, lub też mam bardzo wybujałą wyobraźnie
- Kto wie, jaką mam, albo miałam rodzinę, może mnie nienawidzą i specjalnie mnie tutaj oddali - Wzruszyłam ramionami - Chociaż Ty mi przypominasz takiego starszego brata - Zaśmiałam się cicho pod nosem, jednocześnie zauważając zegar na ścianie - Pasujesz do tej roli, ale na mnie już czas
- Spotkamy się jeszcze? - Uśmiechnął się do mnie nieco zadziornie
- Jeśli mnie nie zapomnisz - Odwzajemniłam uśmiechem, wychodząc z jego mieszkania. Od razu od niego, skierowałam się do księgarni, rozmyślając nad jego słowami. Rodzina, w sumie, zastanawiało mnie jak to jest mieć rodzeństwo, sama odczuwałam pewną chęć opiekowania się Kaito, tak jakbym znała już to uczucie i chciała je przekazać dalej. Podobnie było z Siegrain'em, to właśnie przy nim czułam się jak przy takim starszym bracie, który nade mną czuwa. Otrząsnęłam się z myśli, gdy zauważyłam za ladą sprzedawczynię z którą miło się powitałam. Dzisiaj wybór był tak duży, że nawet nie wiedziałam co się wokół mnie dzieje. Byłam wręcz zafascynowana ilością mang, jakie przyszły w tym tygodniu. Po wybraniu tych najciekawszych poszłam do kasy, a zaraz później zadowolona chciałam wrócić do domu, kiedy zatrzymał mnie obcy głos
- Musimy pogadać - Odwróciłam się w stronę mężczyzny. Wysoki, blondyn z widocznymi tatuażami, oczy miał schowane pod gęstymi włosami, ale wiedziałam, że to ten sam, który kilka dni temu, pytał o mnie w księgarni. Pytanie tylko, czego może chcieć
- Jeśli chce mi pan coś sprzedać, to ja nie chce, radzę próbować wciskać takie rzeczy osobą starszym - Uśmiechnęłam się i odwróciłam dalej idąc swoim tempem w stronę domu
- Nie jestem żadnym cho.lernym sprzedawcą - Stanął tuż przede mną, a ja zmarszczyłam nieco brwi - Jesteśmy rodzeństwem i mamy sobie wiele do wyjaśnienia
- Musisz iść do lekarza, urojenia się zdarzają - Też mi co, jak w ogóle można zaczepiać kogoś obcego i gadać takie rzeczy. Szanse, że jesteśmy rodzeństwem wynosiły 1 do miliona, jak nie więcej. Nie zmieniając wyrazu twarzy, chciałam go po prostu wyminąć i udać, że nigdy go nie spotkałam, a cała to sytuacja nie miała miejsca. Nie spodziewałam się tego, że złapie mnie za bluzę, a co gorsza podniesie do góry tak bardzo, że nogami będę machać w powietrzu
- Uważaj na słowa, bo nie należę do osób cierpliwych i jak mówię Ci, że jesteś do ku.rwy moją młodszą siostrą to tak właśnie jest! - Teraz mogę szczerze powiedzieć, że to szaleniec. Natychmiast sięgnęłam do kieszonki w której znajdowała się moja jedyna broń. Zielenice od razu mi się powiększyły, kiedy złapał mnie za rękę, uniemożliwiając wykonanie jakiegokolwiek ruchu- Wiem o Tobie to co powinienem - Zaczął sięgać do kieszeni, a ja już widziałam najgorsze scenariusze, jak to leże w kałuży krwi i nagłówki na pierwszych stronach gazet, lecz on zamiast broni wyciągnął zdjęcie, które przyłożył blisko mojej twarzy
- Opuść mnie na ziemie! - Warknęłam, starając się chociaż udawać groźną, lecz wzrok mimowolnie znalazł się na zdjęciu. Widniał na nim chłopiec, na oko miał z 10 lat, rozpoznałam, że jest to on. Przed nim siedziała dziewczynka, młodsza w niebieskim kapeluszu, białe włosy, niebieskie oczy i tak bardzo znajoma twarz, czy to w ogóle możliwe, że to ja? A jeśli tak, to jakim cudem on mnie pamięta? Powinien mieć tak samo jak ja, wyzerowaną pamięć
- Nie do póki nie dotrze do Ciebie, że jesteśmy rodzeństwem
- Ej! Co Ty jej robisz!? - Usłyszałam krzyk dziewczyny, w tym też momencie moje stopy odnalazły ziemię, a fakt, że się odwrócił, aby na nią spojrzeć, wykorzystałam jako moment do ucieczki. Tak szybko to już dawno nie biegałam W mieszkaniu cały czas wyglądałam za okno, czy przypadkiem gdzieś się nie kręci w pobliżu. Krążyłam od stolika, na którym leżało zdjęcie do okna. Nie mogłam sobie nic przypomnieć, pomimo tego zdjęcia, wciąż był dla mnie obcą osobą. Może jakbym poznała o nim więcej szczegółów, imię, wiek, wszystko co pamięta i co najważniejsze skąd to pamięta. Nagle jakbym dostała olśnienia. Przypomniała mi się sytuacja z domu Siega, to jak mówił mi o swoim dzienniku i jak wspomnienia wracały do niego jak urywki filmu z czasem. Opadłam na kanapę, wciąż tak mało z tego wszystkie rozumiejąc
- A było tak spokojnie - Wyszeptałam sama do siebie, zamykając oczy. Otworzyłam je dopiero, gdy usłyszałam uderzanie w szybę, podniosłam jedną powiekę i ujrzałam kruka. Przetarłam oczy i na ścianie odnalazłam zegar, jak się okazało było już późne popołudnie, a więc musiałam nieźle usnąć. Po przeciągnięciu się na kanapie, doszłam do wniosku, że nie ma sensu gotować, a obiad na mieście z pewnością mi na dzisiaj wystarczy.
Dwa następne dni minęły mi spokojnie, nie spotkałam blondyna, gdyż w sumie omijałam księgarnię szerokim łukiem. Jednego dnia wpadłam na ten genialny pomysł, żeby wybrać się w stronę miasta i wejść do kilku sklepów, w których jeszcze mnie nie było, a w sumie warto byłoby sobie kupić coś nowego. Wychodząc z jednego z torbą, zauważyłam znajomą mi twarz. Wysoki brunet stał niedaleko mnie, oglądając coś na wystawach sklepowych. Podeszłam do niego od tyłu.
- Hej, pamiętasz mnie? - Gwałtownie odwrócił głowę w moją stronę, po czym delikatnie się uśmiechnął
- Hej, owszem pamiętam, zakupy? - Wskazał głową na moją torbę
- Owszem, a Ty?
- Nie, tylko tędy przechodzę. Może Cię odprowadzę kawałek? - Zaproponował nie zmieniając wyrazu twarzy, w sumie teraz rozmowa z nim była mi na rękę
- Możesz - Szliśmy oboje w milczeniu, aż w końcu zaczęłam rozmowę - Ile zajęło Ci przypomnienie sobie o Twojej siostrze?
- Nie długo, a dlaczego pytasz? - Włożył ręce do kieszeni, a ja zanim zdążyłam odpowiedzieć na to pytanie poczułam krople deszczu na nosie, z każdą sekundą zaczęło ich spadać coraz więcej, lecz nie miałam ochoty uciekać. Ten deszcz był bardzo przyjemny
- Z kapelusza się takich informacji nie bierze, powinnaś to sprawdzić - Zatrzymał mnie nagle, patrząc poważnie, aż zaczęłam się śmiać
- Wiem co powinnam, a czego nie - Spojrzałam na jego rękę tkwiącą na moim nadgarstku - A Ty jeszcze raz mnie dotkniesz, a nie zawaham się użyć mocy - Zaczęłam iść dalej - Nie wiem czy chce się bawić w młodszą siostrę, to nie dla mnie. Wole swoje dotychczasowe życie- Odwróciłam się do niego, żeby się uśmiechnąć.
Siegrain?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz