Od Shino - C.D Hyou

Dostałam w ramię paczką ciastek orzechowych. Pochwyciłam ją w dłonie i nie czekając dłużej, włożyłam sobie jedno z ciastek do ust.
  - Ale o co ci w ogóle chodzi? - spytałam z pełnymi ustami.
  - O to, żebyś się otworzyła - odparła, uśmiechając się szeroko.
 Już miałam po raz trzeci wypowiedzieć to samo zdanie. Niestety, jak zawsze z resztą, ktoś musiał mnie z tym wyprzedzić.
  - Co podać? - Spojrzałam na kelnera, stojącego przy naszym stoliku. Wpatrując się w niego beznamiętnym wzrokiem, wepchnęłam sobie do ust kolejne ciastko.
  - Tak właściwie to mam malutki problem...
 Spojrzałam na koleżankę pytająco. Jaki znowu problem?
 Otworzyła usta po raz kolejny, po czym zaczęły z nich wypływać pojedyncze słowa, sklejające się w logiczną całość. Czyli według niej boli mnie noga, nikt nie chce nam pomóc, a do domu daleko. Poczułam lekkie szturchnięcie w kostkę.
  - Nic mi nie jest - odparłam zdawkowo.
  - Ale... - zaczęła Hyou.
  - Dam sobie radę sama - warknęłam.
  - Na pewno? - spytał kelner.
  - Tak!
 Spojrzałam na zdezorientowanego pracownika kawiarni rozjuszonym wzrokiem. Później, nic nie mówiąc, odszedł od naszego stolika. Nie powiem, ciśnienie mi lekko... Lekko bardzo podskoczyło. Codziennie mi skacze po pierdyliard razy, nic dziwnego. Wyciągnęłam kolejne ciastko z opakowania.
  - Shino, nie widziałaś jaki fajny z niego facet? - spytała Hyou, pochylając się lekko w moją stronę.
  - Jeszcze jedno słowo, a będzie gorzej niż w Hamlecie! - wycedziłam, zaciskając zęby.
 W tym momencie nastała niezręczna cisza. Nie trwała ona z resztą długo.
  - Powinnaś, a raczej musisz kogoś poznać...
  - Muszę, to ja jeść i oddychać - przerwałam jej. - Resztę to ja mogę... Co nie oznacza, że mi się chce. - Pomachałam jej ciastkiem przed twarzą. - Chcesz?
  - Nie, dzięki.
=====
    Przekręciłam kluczem w drzwiach i lekkim kopnięciem je otworzyłam. Włożyłam sobie klucze do ust i odebrałam resztę siatek od Hyou, by je zanieść do kuchni i rozpakować. Tak wiem, że to niehigieniczne, ale gdzie miałam te klucze zostawić? Dać je do potrzymania Yuki? No w sumie... Nie przemyślałam tego... Mniejsza z tym.
  - Kiedy ty ostatnio sprzątałaś? - spytała białowłosa, rozglądając się po moim mieszkaniu.
  - Kilka dni temu - odparłam beznamiętnie.
  - To dlaczego tu tak śmierdzi?
 Zaciągnęłam się powietrzem. Rzeczywiście. Czuć było odór czegoś zdechłego, kiszącego się w jakimś odludnym miejscu.
  - Shibo! - zawołałam. Po chwili przede mną zjawił się popielaty kocur, z wysoko uniesionym ogonem. - Coś znowu zrobił?
  - Tak, wszystko zwal na kota. - Kucnęła przed grubasem, po czym pogłaskała go za uchem.
 Westchnęłam przeciągle i ruszyłam w stronę kuchni, by rozpakować zakupione przeze mnie produkty. Po częstym schylaniu się, podnoszeniu cukru, mąki czy też jajek i odkładaniu ich na odpowiednie miejsca, w końcu mogłam rzucić się na kanapę i olać resztę społeczeństwa, znajdującego się w tym domu.
 Wychodząc z kuchni, przede mną ni stąd, ni zowąd pojawił się Shibo, trzymający coś w pysku. Schyliłam się ku niemu, a ten, jakby czytając mi w myślach, upuścił na podłogę swą zdobycz.
  - Shino, wybacz zniknięcie, byłam w łazience. Co się sta... Ou. - Hyou podeszła do mnie i zmarszczyła nos na widok zdechłego szczura, leżącego pod naszymi stopami.

< Hyou? >

Od Hiro C.D Koharu

Wstałem wcześnie rano, jednak łóżko było tak wygodnie i niesamowicie przyciągające, że zostałem w nim do godziny dziesiątej. O której to zwlekłem się z niego i ruszyłem w stronę łazienki, gdzie wziąłem kąpiel która mnie odświeżyła i zrobiłem sobie szybkie śniadanie.

Przebrałem się i usiadłem na kanapie gdzie rozmyślałem co by dzisiaj porobić. Po kilku minutach doszedłem do wniosku, że chętnie zobaczę jak daleko sięga nasza wolna przestrzeń.

Wyszedłem na zewnątrz gdzie zlustrowałem horyzont który nie miał końca, spacer odpadł jako pierwszy jako pierwszy, biegnąc też raczej skończył by się dzień zanim wróciłbym z powrotem.

Pozostała trzecia opcja i zarazem moja ulubiona. Stanąłem na środku chodnika i zacząłem się rozciągać, może z boku mogło to wyglądać trochę dziwnie ale musiałem się skupić na każdym fragmencie swojego ciała jeśli chciałem zrobić właśnie to. Skończyłem około godziny jedenastej,

ustawiłem się jak do wyścigu po czym wykrzyknąłem:

- Nagareboshi

Poczułem przyjemny dreszcz na całym ciele, aura wstępująca we mnie zaczęła wibrować. Trwało to zaledwie kilka sekund, ale jest to cudowne uczucie. Ruszyłem na początku powolutku, następnie przyspieszyłem tak do połowy, a przynajmniej dla mnie, bo obserwując w ciągu tej milisekundy miny niektórych mijanych osób mogłem wnioskować, że było inaczej. Następnie skumulowałem energię w stopach i opierając energię na płycie chodnikowej (co swoją drogą nie było dobrym pomysłem) wyleciałem parę metrów nad ziemię. Jedyne na co zwróciłem uwagę to owa płyta która rozbiła się na kilka kawałków. Wylądowałem kilkanaście kilometrów dalej przenosząc energię do kolan by się przez przypadek nie połamać nóg. Sądząc po miejscu w którym się znajdowałem musiałem być nie daleko, gdyż stężenie budowli nie było tu tak duże. Ponownie ruszyłem w wyznaczoną wcześniej drogę. Postanowiłem przyspieszyć nie mogąc się doczekać spotkania z tym czymś. Był to najgłupszy wybór podczas dotychczasowej obecności tutaj, ponieważ dosłownie kilka sekund później bańka dała o sobie dość znacząco znać "delikatnie całując" moje czoło. Jak się okazało kopuła po bokach jest również hologramem. Całe szczęście poza olbrzymim guzem na środku czoła ala jednorożec nic mi się nie stało. Wstałem co również nie należało do mądrych rzeczy, ponieważ od razu runąłem na ziemię bez myśli. Wstałem około południa, a dokładniej obudziły mnie otwierające się nieopodal niewidoczne wejście. Poszedłem w tamtą stronę kierowany ciekawością, w między czasie sprawdzając czoło z którego guz zniknął dzięki pozostałej w ciele energii. Z tajemniczego miejsca została wypchnięta dziewczyna około metr siedemdziesiąt z długimi czarnymi włosami w białym odzieniu. Włożyła słuchawki w uszy i skierowała się w kierunku sporego kamienia na który usiadła, sądząc po zagubieniu które odczytałem z jej ruchów jest tu całkowicie nowa. Podszedłem do niej i zacząłem mówić zapominając, że mnie pewnie nie słyszy. Ta otwarła jednak oczy i widząc, iż poruszam ustami zdjęła słuchawki i zapytała:

- Kim jesteś?

Nie zdążyłem się odezwać zanim dodała:

- Mam nadzieję, że nie kolejnym naukowcem ! - z pełną nadziei miną.

- Nie nie nie - zacząłem zaprzeczać machając rękami

- Ja jestem Hiro i również dołączyłem tu zaledwie kilka dni temu.

- W porządku, jestem Koharu i nie potrafię znaleźć swojego brata - zrobiła smutną minkę

- Pomożesz mi ? - zapytała wpatrując się we mnie tym maślanym wzrokiem któremu mało kto potrafi się oprzeć.

- No dobrze, chodźmy do miasta, może gdzieś tam go znajdziemy. - odpowiedziałem

[Koharu?]