- Jak było w szkole? -Zapytała. Niby zwykłe, codzienne pytanie, a jednak zawsze lubiłam na nie odpowiadać. Usiadłam do stołu, plecak położyłam pod ścianą.
- Wszystko dobrze. Dziś dostaliśmy pracę w grupie więc jutro idę do Sary, Juli i Sama - oświadczyłam. Mama chyba znała moich znajomych prawie tak jak ja - Mamy projekt oddać za trzy dni.
- A z czego? - Powiedziała podając mi miskę z zupą. Grzybowa. Moja ulubiona.
- Dziękuję - odparłam i odpowiedziałam na pytanie - Z mechaniki - Tak chodziłam do te specjalnego technikum skupiającego się na nowoczesnej technologi. Przydatna rzecz w tych czasach. - Mamy zaprojektować prosty mechanizm - Nie opowiadałam jej o szczegółach ponieważ i tak by ich nie zrozumiała. - Jake już wrócił? -spytałam się jej.
- Wróci za godzinę, podobnie jak ojciec - odparła. Zabrałam się za jedzenie obiadu. Gdy skończyłam odniosłam i zmyłam miskę. Mama już zajmowała się swoimi rzeczami. Szybko odrobiłam pracę domową i zajęłam się nauką nowego utworu na pianinie. Nie byłam w tym kierunku jakoś wybitnie uzdolniona ale lubiłam to. Po kilku godzinach usłyszałam dzwonek do drzwi. Postanowiłam sprawdzić kto to. Nie byłam jedyną ciekawą przybysza. Przy drzwiach stała cała nasza rodzina - Mama, ojciec i brat. Podeszłam bliżej aby przyjżeć się - jak się okazało przybyszom. Byli ubrani w białe fartuchy. Jak lekarze - pomyślałam. Po minie rodziców widziałam, że nie byli zadowoleni z ich obecności.
- Co jest? -zapytałam zaciekawiona.
- Jesteśmy tu po ciebie i po twojego brata - wyjaśnił wysoki mężczyzna w średnim wieku - Wasze życie zmieni się teraz. Macie pięć minut na spakowanie waszych najważniejszych rzeczy i ruszenie z nami - Chwilę zajęło mi przeanalizowanie wszystkich faktów.
- Ale dlaczego? Nie możemy tu po prostu zostać? - Było to dla mnie dziwne i szokowało mnie. Przecież nic złego nie zrobiliśmy. Przynajmniej ja.
- Nie dyskutuj. Dwie minuty - odezwał się inny z przybyszów.- Nie chcę! - krzyknęłam - Nigdzie nie pójdziemy!- zaprotestowałam. Wraz z bratem przecisnęliśmy się między nimi i zaczęliśmy biec przed siebie. Nie trzeba być geniuszem, żeby wiedzieć, że tamci ludzie ruszyli za nami. Wbiegliśmy do lasu.
Najwidoczniej goniący nas byli szybsi bo zbliżali się coraz bardziej. W pewnym momencie Jake stanął. Zatrzymałam się i odwróciłam w jego kierunku.
- Biegnij - zawołał. Po chwili padł i stracił przytomność. Była to sprawka tamtych ludzi. Ruszyłam przed siebie nie oglądając się na boki. Łzy płynęły mi po policzkach. Nie wiem już gdzie byłam. Było ciemno. Bolały mnie nogi i płuca od ciągłego wysiłku. Stanęłam na chwilę by odpocząć, bo nie słyszałam kroków podążających za mną. Był to mój bład. Chwilę potem padłam na ziemię i straciłam przytomność.
***
Gdy odzyskałam przytomność poczułam jak jakiś płyn przedostaje się do mojego organizmu. Nie powiem, parszywe uczycie. Nigdy nie lubiłam szczepionek ani pobrań krwi. Zawsze czułam igły, rurki od wenflonów oraz uciekający lub wpływający płyn. Nie miałam siły się ruszyć. Niedługo po przebudzeniu znów straciłam przytomność. Nie wiem czemu ale moją ostatnią myślą było to, że zawiodę moich przyjaciół i nie będę mogła pomóc im w projekcie.
***
Obudziłam się w pokoju. Był on przestronny i pusty. Nie był to mój pokój. Jak właściwie wyglądał mój pokój? Czy ja go w ogóle miałam? Czułam ogromną pustkę. Rozejrzałam się po całej powierzchni mieszkalnej. Była tam kuchnia, łazienka, salon, przedpokój i moja sypialnia. Gdzieś znalazłam dokument. Było na nim napisane : Mai Shine. To chyba ja. Z informacji na nim dowiedziałam się, że mam 18 lat. Wyczytałam z niego mój adres zamieszkania. Najwidoczniej było to to miejsce. Spojrzałam na zegarek. Była czternasta. Czemu tak długo spałam? W salonie znalazłam keyboard . Podłączyłam go do prądu i zaczęłam odtwarzać jakąś melodię. Nie znałam jej ale moje ręce pamiętały ją. Bez problemu mogłam odtworzyć ją. Po chwili wyszłam z mieszkania. Był tam numer 42. Taki sam jak na dokumencie E42. Nie wiem co oznaczała litera E ale się dowiem. Opuściłam budynek i zaczęłam się wokoło rozglądać. Szłam przed siebie, a jak skręcałam starałam się zapamiętać trasę, którą szłam. Wszystko było dla mnie obce. W pewnym momencie na mojej drodze stanął czarnowłosy chłopak. Był wysoki, wysportowany, a jego skóra była delikatnie opalona. Miał oczy identyczne do moich. Czułam, że go znam. Podeszłam do niego.
- Jake? - zapytałam niepewnie.
- Tak - odparł i uśmiechnął się. Przytuliłam się do niego. Nie byłam już taka sama.
- Wiesz co to za miejsce? - Miałam nadzieję, że chociaż on wie cokolwiek. Chociaż pewnie wiedział to samo co ja.
- Niestety nie - pokręcił przecząco głową - Jak tu trafiłem straciłem większość wspomnień. Pamiętałem ciebie. Dlatego wyszedłem cię szukać.
- Też nic nie pamiętam. Może po prostu miało tak być?
- Nie wiem.
Rozmawialiśmy jeszcze przez długi czas aż zaczęło się ściemniać.Potem ruszyliśmy do swoich mieszkań. Przez długi czas myślałam o tym co się dzisiaj wydarzyło oraz o tym co mogło być kiedyś. Starałam się przypomnieć sobie choć część, odzyskać wspomnienia. Lecz było to na nic. W końcu dałam sobie spokój i poszłam spać. Miałam kilka ubrań i książek wiec nie było tu tak zupełnie pusto. A i jeszcze był kaktusik. Zasnęłam o dziwo szybko.
***
Wstałam rano. Było koło ósmej więc postanowiłam pobiegać i przy okazji poznać okolicę. Jak się okazało był to większy teren niż się spodziewałam. Widziałam tam też innych ludzi w różnym wieku. Nie podeszłam do nich i nie spytałam się, bo po prostu byłoby mi głupio. Po paru godzinach spotkałam brata. Uznaliśmy, że powinniśmy znaleźć coś w rodzaju przyuczenia do zawodu i pracę. Mieliśmy trochę pieniędzy na start ale na długo nie starczą. Tego samego dnia znalazłam pracę w barze jako kelnerka. Miałam pracować 4 dni w tygodniu. Praca zaczynała się od przyszłego tygodnia. Wraz z bratem postanowiliśmy też ćwiczyć nasze arcany. Zauważyłam, że większość jak nie wszyscy je posiadają. Pomimo pracowitości dnia nie był on męczący. Teraz zaczynałam swoje życie od nowa. Muszę się dostosować - od nowa.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz